Zondag 1 maart ben ik samen met alle andere studenten townships gaan bezoeken. Peter, mijn gastvader, leidde ons door allerlei straten in een township. We bezochten ook een kerk in een township dat Daphne, mijn gastmoeder, haar vader opgericht had. We vertelden wat over onze ervaringen en deelden chips uit. Daarna gingen we een kijkje nemen in enkele ‘huizen’ in de township. Het was verschrikkelijk om te zien! De mensen hebben heel weinig en leven in een vuile omgeving. Ze leven in huisjes gemaakt van ijzeren platen of houten planken. Ze zijn ongeveer 4 meter op 4 meter groot. Alles staat er in: bed, frigo (die niet werkt), kast, eventueel een klein vuurtje, …). Als het regent wordt alles nat, want er zijn spleten in het plafond en de muren. Ze hebben ook amper of geen eten. De inwoners van de township delen toiletten. Ze lijken op de toiletten die wij gebruiken op Chirokamp, maar dan nog 20 keer erger en vuiler. Het is moeilijk te begrijpen dat de regering mensen in zulke omstandigheden kan laten leven. In België klagen we als we iets niet krijgen of wanneer we het eten niet lusten, terwijl ze in townships blij zijn met alles!
Woorden komen me tekort om al die beelden te beschrijven!
1 Reactie
Heel wat studenten hadden hun dag doorgebracht aan een zwembad, terwijl ik thuis bleef om voor school te werken. Omdat ik goed doorgewerkt had, kon ik me belonen op een leuke en gezellige avond. Samen met Lotte en Karen vertrokken we naar een carnavalstoet. Daar ontmoetten we de andere studenten en hebben we samen een leuke avond beleefd. Lotte, Marijke en ik hebben een ijsje gekocht. We konden zelf onze smaken en topics kiezen. Daarna werd het ijsje op een weegschaal geplaatst om de prijs te berekenen. Nadien gingen we karten (voor 45 Rand) In het begin moest ik de auto en de bochten nog gewoon worden, maar daarna kon ik aan de wedstrijd beginnen. Ik was eerst vertrokken, maar Lotte haalde me in. ‘Gelukkig’ werkte Jana haar auto niet goed, waardoor we moesten wachten op een nieuwe. Zo kon ik Lotte voorsteken. (Muahaha) Ze kon me niet meer voorsteken, waardoor ik op de tweede plaats eindigde (na Jana). Wat was dat een leuk wedstrijdje! Daarna zijn we met z’n allen gaan eten in Blue Waters, een restaurant aan de zee. Met een lekkere maaltijd sloten we onze dag af.
Donderdag 26 februari ben ik (samen met alle andere studenten) alle projecten gaan bezoeken. Daphne had een weg uitgestippeld, zodat we voldoende tijd hadden op elk project. Het eerste project was Ithemba. Hier loopt Karen gedurende 15 weken stage. Ithemba is een dagopvang voor kinderen met een verstandelijke beperking. De kinderen komen uit een township. Daarna reden we verder naar het project van Lore, Marijke, Seppe en Jana. Zij lopen stage in het project Ubomi Obutcha. Dit project wil de cirkel van armoede doorbreken. Zij stimuleren mensen in de gemeenschap en bieden handvatten om zichzelf te ontwikkelen tot actief lid van de maatschappij. Ubomi Obutsha betekent nieuw leven en bevindt zich in de township Kwazakhele bij Port Elizabeth. Na de uitleg van een verantwoordelijke van het project zongen we liedjes en speelden we een spelletje met de kinderen. Wanneer de kinderen naar bed gingen, aten wij onze lunch. Met een volle maag reden we verder naar ons project, Human Dignity Centre. De sportleraar verwelkomde ons. Met z’n allen namen we een kijkje in het naaiatelier en het museum. Daarna stelden Caroline, Lotte, Maureen en ik onze klas voor. Om af te sluiten, volgden we de sportles van grade 2, mijn klas. Het was heel leuk om actief mee te doen. Ik zag dat de kinderen zich enorm amuseerden. We sportten in de volle zon, waardoor mijn armen en gezicht een beetje rood zagen op het einde van de dag. Het laatste project was Kamvalethu, wat ‘onze toekomst’ betekent. Dit project helpt straatkinderen hun wereld weer te stabiliseren. Kamvalethu wil straatkinderen terug naar school laten gaan en hen terug integreren in hun eigen community. Na een introductie van het project en speeches van Margaux en Sam, twee studenten, werden we uitgenodigd voor hun talentenshow. Enkele kinderen van het project hadden een act voorbereid. Het was heel leuk om te zien. Één van de jongeren had een gedicht ter plaatse ‘geschreven’ en voorgedragen. Het gedicht beschreef zijn leven. Het was muisstil. Zo’n mooi en pakkend gedicht heb ik nog nooit gehoord. Hij kreeg dan ook een warm en groot applaus. Dit project was een mooie afsluiter! Samen met alle studenten aten we braai in ons gasthuis. Braai is een Zuid-Afrikaanse barbecue. Peter bakte het vlees en enkele meisjes zorgden voor de groentjes. Na de lekkere maaltijd zaten Jana, Maureen, Seppe en ik samen om ons vliegtuig te boeken naar Kaapstad. In April gaan we drie dagen naar Kaapstad. Toen we alle gegevens ingevuld hadden, viel de elektriciteit uit. Het was hier pikdonker. Daardoor aten we het dessert bij kaarslicht. Het was gezellig en lekker! Wat een leuke en speciale dag! Maandag 23 februari was mijn eerste stagedag in Human Dignity Centre. Rond 8 uur kwam ik samen met 3 andere studenten (Lotte, Maureen en Caroline) aan en zagen we dat de kinderen buiten aan het zingen waren. De schoolpoort was gesloten, waardoor ze niet naar binnen konden. Toen een meneer de sleutel had gebracht, konden de kinderen aanschuiven om binnen te gaan. Lotte vertelde me dat de leerlingen vrijdag een brief meekregen naar huis. De brief was geschreven in het Engels en in het Xhosa, de plaatselijke taal. De ouders moesten tegen maandag 100 Rand (= ongeveer € 7,70) betalen om hun kind naar school te laten gaan. Zij konden er ook voor kiezen om 50 Rand te betalen en 1 keer per week te kuisen op school. De derde optie was: niet betalen en 2 keer per week kuisen op school. Dit is het maandelijks schoolgeld per kind. De leerlingen stonden te wachten om de school binnen te gaan. Een schoolverantwoordelijke riep de namen van de kinderen die betaald hadden. Zij konden meteen naar binnen gaan. Ongeveer 15-20 kinderen stonden buiten te wachten, want zij hadden hun schoolgeld niet betaald. De verantwoordelijke stuurde de kinderen zonder medeleven naar huis. Sommige kinderen waren blij, maar anderen huilden. Het was heel pakkend om te zien, want de kinderen dwaalden zomaar wat rond op straat. Ik vind het heel jammer dat de kinderen gestraft worden voor iets waar zij niet aan kunnen doen. Ook mijn gastgezin en andere vrijwilligers konden dit niet geloven. Ze vonden het net als ik verschrikkelijk! Nadien maakte ik kennis met mijn begeleidster op school, Audrey. Ze is er nieuw, maar heel vriendelijk en begripvol. Ik voel me enorm op mijn gemak bij haar. Zij wees me meteen een leerjaar toe: grade 3. Dat komt overeen met het derde leerjaar in België. Er zijn 26 leerlingen in de klas, maar het aantal verschilt van dag tot dag. Soms komen kinderen enkele dagen niet naar school. De namen van de kinderen zijn heel speciaal. Meestal gaat het snel om namen te onthouden, maar hier zal ik meer tijd nodig hebben. Het is ook niet altijd eenvoudig om ze te herkennen, want ze lijken op elkaar. Wanneer ik alle namen ken, zal ik een gat in de lucht springen. Ik ben benieuwd wanneer dat zal zijn, maar ik hoop snel! Mijn teacher heet Faith. Ze komt uit Zimbabwe en geeft nog maar 2 weken les in Human Dignity Centre. In het begin vertelde ze me dat ze de kinderen niet slaat, maar dat ze wel dreigt met een lat. Op mijn derde stagedag merkte ik dat ze de kinderen slaat met een bordveger als ze niet luisteren. Ik vind het moeilijk om daar naar te kijken, want de reacties en de angst in de ogen van de kinderen zijn hartverscheurend. Mijn leerkracht zegt vaak dat ze moe is en vraagt of ik een les wil geven, maar ik wil eerst voldoende observeren, zodat ik de beginsituatie van de kinderen goed kan inschatten. Ik vind het heel moeilijk om steeds nee te zeggen op die vragen, maar ze hebben me al gewaarschuwd dat ze willen profiteren. Op school moeten de kinderen een uniform dragen. De meisjes in Human Dignity Centre dragen een blauwe rok, witte sokken, zwarte schoenen en een wit hemdje. De jongens dragen een grijze, lange broek, zwarte schoenen en een wit hemd. Wanneer ze dansen, mogen ze hun eigen kledij aandoen. De kinderen krijgen drie keer eten: ontbijt, tussendoortje en middageten. Het ontbijt is altijd hetzelfde. Ik ken de naam nog niet zo goed, maar het lijkt op bloem met water. Als tussendoortje krijgen ze een driehoekige boterham met een drankje. En als middageten is het vaak rijst met vlees in een saus. Ze bidden altijd vóór het eten. Dag 3 van mijn stage heb ik mijn correspondentieklas van België voorgesteld aan de leerlingen. Ze waren heel enthousiast. Ik toonde hen foto’s van de klas en de leerlingen. Ook overliep ik de identiteitskaarten die de ‘Belgische leerlingen’ ingevuld hebben. Wanneer ik een identiteitskaart voorlas van een meisje, begonnen alle meisjes enthousiast te applaudisseren. Nadien vulden de kinderen zelf een identiteitskaart in, zodat ik hen aan mijn correspondentieklas kan voorstellen. Ik ben benieuwd hoe ze in België zullen reageren! De leerlingen hebben het heel moeilijk met het begrijpen en lezen van het Engels. Ze komen vaak vragen welk woord er geschreven staat en wat het betekent. Vandaag hielp ik een meisje, Zintle, met haar werkblaadje. Ik zag dat ze alles begreep, maar dat ze moeite heeft om woorden te lezen. Nadat ik haar wat meer uitleg gaf, vulde ze het blaadje volledig zelf in. Toen ze klaar was, toonde ze haar werk. Ze had alles juist! Ik was zo fier op haar en feliciteerde haar uitbundig. Ze glunderde! De blik in haar ogen zal ik nooit vergeten! Het deed me deugd dat ze er zo gelukkig van werd. Dit is één van de redenen waarom ik hou van lesgeven! Dit moment maakte mijn dag meteen goed! |
CategoriesAuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives |